داشتم به این فکر میکردم که چرا ما آدما باید در بعضی مواقع یه غرورِ کاذب(منفی) داشته باشیم؟

چرا نباید همدیگه رو ببخشیم؟

چرا باید از هم کینه به دل بگیریم؟

چرا باید اجازه بدیم با یه مسئله ی کوچیک رابطمون بهم بخوره؟

و چرا فکر میکنیم پا پیش گذاشتن برای از بین بردنِ کینه ها و کدورت ها آدمو کوچیک میکنه؟

بعضی وقتا شده که سرِ یه مسئله ی خیلی کوچیک بحث های زیادی کردیم و آخرش بی نتیجه بوده و باعث از بین رفتن یا کم شدن و سرد شدن رابطه ها شده!

بعضاً این مسئله ی کوچیک باعث از هم پاشیدن خانواده ها شده

و بعضاً باعث شده دوستیها و رفاقت های چندین ساله از هم بپاشه!

چرا بعضی جاها به جای اینکه از احساسمون استفاده کنیم از غرورمون استفاده میکنیم

صد در صد شده که ، که یه نفر به یه نفر علاقه نشون میده و فرد مقابل هم با تموم اینکه از تهِ دلش به اون شخص علاقه داره ، اما به جای اینکه از احساسش استفاده کنه و باعث جوش خوردنِ یه رابطه یا محکم تر شدن اون بشه ، از غرورش استفاده میکنه و اصلاً انگار نه انگار ...(در صورتی که میدونه اون شخص علاقه ش واقعی و حقیقیه)(این نمونه ای از غرور کاذب یا منفی)

در حدی که که بعضاً فرد مقابل دل سرد شده!

چرا وقتی میبینیم یه نفر دوستمون داره (اینجا جنسیت معنی نداره چون ممکنه اون دوست داشتن از نوع دوست داشتنِ رفاقتی باشه و در دختران دو دختر مثل دو خواهر و در پسران دو پسر مثل دو برادر همدیگه رو دوست داشته باشن.)ما جای اینکه عکس العمل مثبت نشون بدیم میایم و و عکس العمل منفی نشون می دیم و سعی میکنیم با مغرور نشون دادن خودمون اون شخص رو از خودمون دور کنیم؟

بیایم از این به بعد از غرورمون درست و بجا استفاده بکنیم.

من نمیگم غرور بده؛نه اصلاً؛تازه غرور تو جای خودش خیلی هم لازم و خوبه ، اما به موقع و بجا...

شده گاهی اوقات رابطمون باکسی سرد شده باشه و نتنها برای گرم کردن مجدد اون رابطه پا پیش نمیذاریم ، حتی وقتی طرف مقابل هم پا پیش میذاره به جای اینکه با فراغ بال قبول کنیم مغرور میشیم و دست رد به سینه ش میزنیم !

واقعا چرا؟!

نذاریم به خاطرِ یه غرورِ کاذب و منفی همه ی دوروبریامون ازمون دور بشن

آخه تا کِی؟ آخه چقدر؟

آخرش که چی؟ به کجا میرسیم با این غرورِ منفی؟

واقعاً به جز اینکه بعضی از عزیزامونو از دست خودمون ناراحت کنیم و گاهی باعث قطع شدن رابطه ی دوستانمون باشیم ، چیزِ دیگه ای داره؟

غرور...

یه لجبازی...

با هم بحث کردن...

آخرش؟؟؟؟؟

شده به خاطر یه مسئله ی کوچیک یه رابطه ی چندین ساله رو سرد کرده باشیم

به چه قیمتی؟

واقعاً ارزش دوستی و یا بالاتر از اون ارزش رفاقت همین قدره؟!

که با یه لجبازی و مغرور شدن ،که نه باید حرف من باشه،باید بهمش بزنیم؟!

بعداً که بهش فکر کنیم خندمون میگیره ، میگیم که واقعاً چقدر الکی فلان رفیقمونو ناراحت کردیم یا رابطمونو باهاش خراب کردیم.

بیایم از این به بعد این غرورِ لعنتیِ منففی رو کنار بذاریم و از باهم بودن لذت ببریم

خوش باشیم..... بگیم - بخندیم ....

مگه ما چقدر قراره زندگی بکنیم ؟هااا...؟ 60 سال؟ 70 سال؟ 80 سال؟

واقعاً ارزش اینو داره که روزای شیرینه زندگیمونو با این لجبازیا و مغرور شدنا خراب کنیم؟

پس دوباره میگم، بیایم از با هم بودن لذت ببریم

کینه ها و کدورت هارو ببوسیم و بذاریم کنار.

اگه با کسی سرد شدی برو پا پیش بذار و دوباره رابطه ی قبلیتو برگردون

نترس

با بخشیدن کوچیک نمیشی اگه با بخشیدن کوچیک شدنی در کار بود

خدا اینقدر بزرگ نبود(نمیموند).

زیادی شد...!

ببخشید!

علی

1394/07/20

ساعت 5 بعد از ظهر